Çelişki

Düsünürken sirrini kalbden kalbe giden yolun.
Kaybettim tilsimini manali manasiz her çogulun.
Sonunu gördügümde bitmez sandigim uzun yolun.
Kapildim heyecanina çolugun ve de çocugun.

Önce hiç yoktum, sonra bir tomurcuk oldum.
Zaman denen ögüteçte bende yogruldum.
Gün geldi yaprak açtim ve yine gün geldi soldum.
Sonra kül oldum da yeni tomurcuklara kondum.

Bir aydinliga baktim bir de karanliga.
Hangi tarafi seçecegim bilinmeyen muammâ.
Karanliga gitsem olacagim hebâ.
Aydinliga gidecek kadar da yok bir zeka.

Ben kül tanesiyim, degilim ki insan.
Uçarim savurdugu yana rüzgarin, yorulmadan.
Bir karanlikta, bir aydinlikta, manasini anlamadan.
Dedim ya, yok aklim, ne bileyim, degilim ki insan.

Ahmet Arslan